In het bos met de toepasselijke naam 't kruis werd in 1838 een moord gepleegd. (verhaal zie hier onder)
180 jaar later, in 2018, kwamen familie leden van de vermoorde marskramer naar Oirschot om deze gebeurtenis te herdenken.
Daarbij ontmoeten zij ook een familielid van de moordenaar martinus Zoeren.
Op de plek van de moord wordt een bordje onthuld namens de familie die na 180 jaar nu eindelijk weet wat er met Giovanni is gebeurd.
De tekst luidt: ‘Na 180 jaar hebben wij je teruggevonden, je familie.’
Ook in italië wordt aan het geboortehuis van Giovanni een plaquette bevestigd. (https://www.deheerlijkheidoirschot.nl/social-media/premosello-herinnert-zich-giovanni-castione/)
Krantenartikel:
"Oud zeer zal er na zoveel tijd niet meer zijn. Wanneer de nazaten van Martinus Zoeren en Giovanni Castione elkaar morgen voor het eerst ontmoeten, komen ze om te lachen en zich te verwonderen.
Ze zijn familie van dader en slachtoffer van een moord die in Oirschot nooit is vergeten en komend weekend opnieuw wordt herdacht. Het is een gebeurtenis van 180 jaar geleden, immer omgeven door mysterie en spookverhalen en nu eindelijk volledig opgehelderd."
(
visit link)
Het verhaal:
"‘Het Kruis’ is door bewoners van buurtschap Hedel geplaatst na de moord op de jonge Italiaanse marskramer Giovanni Antonio Castione Borri in 1838. De 16-jarige Giovanni was in dienst als marskramer bij de Familie Borghini die een lijstenmakerij en prentendrukkerij had in Boxtel. Zijn handelsgebied was Brabant en Gelderland. Begin Juni 1838 heeft hij onderdak in de herberg van Wed. van Cuijk aan de Eendenpoel in Oirschot. Daar ontmoet hij zijn latere moordenaar Martinus Z. In zijn jeugdige onschuld laat hij daar vol trots zijn verdiende loon van 17 gulden zien.
Zijn collega marskramer en tevens ook wever, Martinus, ziet dit ook. Hij is pas enige tijd ontslagen uit de jeugdgevangenis in Woerden. De lusten van het leven, drank en vrouwen zijn hem niet onbekend en hij kan het geld goed gebruiken om zijn schulden af te lossen. Hij weet het vertrouwen van het Jonge Italiaantje te winnen en zal hem tijdens zijn terugreis op Pinksterzaterdag 2 Juni 1838 vergezellen. Halverwege Boxtel op de plek toepasselijk genaamd ‘Rusthoek’ in Oirschot vleien zij zich neer, voor een dutje op deze warme dag. Als Castione zijn pet over zijn ogen schuift en zijn handen onder zijn hoofd steekt, slaat Martinus hem met een gesneden stok op het hoofd. Giovanni springt overeind en er volgt een worsteling. Castione is geen partij voor de oudere en sterkere Martinus. Deze sleurt de jongen naar een sloot en houdt zijn hoofd net zo lang onder water tot er geen teken van leven meer is. Hij berooft de jongen van zijn geld, prenten en pas. De mars verstopt hij in het bos. Het slachtoffer bedekt hij met bladeren.
Martinus probeert naar Eindhoven te vluchten maar kan de verleiding van de grote som geld niet weerstaan en legt onderweg aan in diverse herbergen. Die avond komt hij terug in de herberg aan de Eendenpoel en voldoet daar in één keer zijn schuld. Wat argwaan wekt bij de herbergierster.
Als twee dagen na de moord door spelende kinderen verdachte voorwerpen worden gevonden, is Martinus al snel de verdachte en wordt opgepakt. Hij ontkent maar wordt door vele getuigen gezien als de dader. Diverse rechtbanken veroordelen Martinus en ook een gratieverzoek bij koning Willem III leidt tot niets. Martinus wordt veroordeeld tot de doodstraf met de strop.
Op 10 september in 1839 schrijft Martinus aan zijn vader en zus een afscheidsbrief die begint met: “Tegenover de wereldlijke rechters kan ik mijn onschuld wel volhouden maar tegenover de grotere rechter in het hiernamaals niet…“ en bekent dus schuld tegenover zijn familie. Op 24 november 1839 bekent hij ook tegenover het gerechterlijk gezag. Op 26 november is het vonnis door ophanging voltrokken in zijn geboorteplaats Arnhem. Op 28 november meldt de Procureur-Generaal dat het vonnis des levens op Martinus is uitgevoerd. Niet de laatste maar wel een van de laatsten die, in vredestijd, de doodstraf met de strop heeft ondergaan.
Het kruis vermeldt de datum waarop het slachtoffer gevonden is, twee dagen na zijn dood. Door de jaren heen hebben buurtbewoners, Gemeente Oirschot, ‘Vogelvereniging De Woudgalm’ en Stichting Brabants Landschap zorggedragen voor het voortbestaan van dit kleine monument."
(
visit link)
Eng
In 1838, a murder was committed in the forest with the appropriate name 't Kruis. (story see below)
180 years later in 2018, family members of the murdered peddler came to Oirschot to commemorate this event.
In doing so, they also meet a relative of the murderer Martinus Zoeren.
At the scene of the murder, a sign is unveiled on behalf of the family who, after 180 years, finally know what happened to Giovanni.
In Italy, too, a plaque is attached to Giovanni's birthplace. (https://www.de Heerlijkheidoirschot.nl/social-media/premosello-herinnert-zich-giovanni-castione/)
Newspaper articl:
"Old pain will no longer be there after so long. When the descendants of Martinus Zoeren and Giovanni Castione meet for the first time tomorrow, they come to laugh and marvel.
They are relatives of the perpetrator and victim of a murder that has never been forgotten in Oirschot and will be commemorated again next weekend. It is an event of 180 years ago, ever shrouded in mystery and ghost stories and now finally fully cleared up."
(
visit link)
The story:
"'The Cross' was placed by residents of the hamlet of Hedel after the murder of the young Italian peddler Giovanni Antonio Castione Borri in 1838. The 16-year-old Giovanni was employed as a peddler by the Borghini family, who had a frame-making and printing company in Boxtel. His trading area was Brabant and Gelderland. At the beginning of June 1838 he took shelter in the inn of Wed. van Cuijk on the Eendenpoel in Oirschot. There he met his later murderer Martinus Z. In his youthful innocence he proudly left his wages of 17 see guilders.
His colleague peddler and also weaver, Martinus, also sees this. He was recently released from the juvenile detention center in Woerden. The lusts of life, drink and women are not unknown to him and he can use the money well to pay off his debts. He manages to gain the confidence of the Young Italian and will accompany him on his return journey on Whit Saturday, June 2, 1838. Halfway through Boxtel at the place aptly named 'Rusthoek' in Oirschot, they settle down for a nap on this warm day. When Castione slides his cap over his eyes and puts his hands under his head, Martinus hits him on the head with a cut stick. Giovanni jumps to his feet and a struggle ensues. Castione is no match for the older and stronger Martinus. He drags the boy to a ditch and keeps his head under water until there is no sign of life. He robs the boy of his money, prints and pass. He hides the march in the woods. He covers the victim with leaves.
Martinus tries to flee to Eindhoven but cannot resist the temptation of the large sum of money and stops at various inns along the way. That evening he returns to the inn at the Duck Pool and pays his debt there in one go. Which arouses suspicion in the innkeeper.
When suspicious objects are found by playing children two days after the murder, Martinus is soon the suspect and is arrested. He denies but is seen by many witnesses as the perpetrator. Various courts condemn Martinus and a request for clemency from King Willem III also leads to nothing. Martinus is sentenced to death with the noose.
On September 10, 1839, Martinus writes a farewell letter to his father and sister that begins with: "I can maintain my innocence before the worldly judges, but not before the greater judge in the hereafter..." and thus confesses guilt to his family. On November 24, 1839, he also confessed to the judicial authority. On November 26, the verdict was carried out by hanging in his birthplace Arnhem. On November 28, the Attorney General reports that the sentence of life has been carried out on Martinus. Not the last, but one of the last, in peacetime, to have suffered the death penalty with the noose.
The cross marks the date the victim was found, two days after his death. Over the years, local residents, the Municipality of Oirschot, 'Vogelvereniging De Woudgalm' and the Brabant Landscape Foundation have ensured the continued existence of this small monument."
(
visit link)