[PL]
W 1929 ze wsi Palmiry w glab lasu zbudowano droge prowadzaca do ukrytych magazynów wojskowych, skladajaca sie z dwóch pasm bruku przedzielonych na srodku rzedem sosen, które mialy maskowac droge przed atakiem lotniczym. W tym okresie do magazynów tez doprowadzono bocznice kolei normalnotorowej z Warszawy Gdanskiej przez Mlociny, Lomianki do Palmir. We wrzesniu 1939 r. toczyly sie tu zaciete walki z wojskami niemieckimi, które nie chcialy dopuscic do wywiezienia z magazynów zapasów broni oraz amunicji dla broniacych sie polskich oddzialów w Modlinie, Zakroczymiu i Warszawie. Ostatecznie polscy zolnierze w polowie wrzesnia wysadzili w powietrze magazyny z amunicja i miejsce to obecnie jest glebokim dolem, który miejscowi ludzie nazywaja „Po wybuchu”.
W poblizu Palmir - na polanie polozonej okolo 7 kilometrów od szosy modlinskiej przy drodze do wsi Pociecha – okupanci niemieccy masowo mordowali wiezniów politycznych przywozonych z Warszawy. Miedzy grudniem 1939 a lipcem 1941 roku na „palmirskiej polanie smierci” odbylo sie co najmniej 20 egzekucji, w których zginelo ponad 1700 osób narodowosci polskiej i zydowskiej, zazwyczaj przywiezionych z warszawskich wiezien i aresztów. Najwieksza masakra miala miejsce w dniach 20-21 czerwca 1940, kiedy to w ramach tzw. akcji AB zamordowanych zostalo co najmniej 358 wiezniów Pawiaka - w tym wielu przedstawicieli polskiej elity politycznej, intelektualnej i kulturalnej. W dniach egzekucji Niemcy stosowali zwiekszone srodki ostroznosci (miejsca egzekucji otaczaly wzmocnione patrole wojska i zandarmerii nie wpuszczajac nikogo do lasu, a pracowników lesnych zwalniajac z pracy), maskujac pózniej w rózny sposób masowe groby np. sadzeniem mlodników. Pomimo tego miejsce kazdej zbrodni bylo podpatrywane przez miejscowa ludnosc i oznaczane. Nie wykluczone, ze nie wszystkie miejsca zostaly znalezione. Po wojnie w 24 miejscach wskazanych przez lesników rozpoczeto prace ekshumacyjne przez ekipy Polskiego Czerwonego Krzyza i do 2 czerwca 1946 wydobyto ponad 1700 zwlok, z czego 170 stanowily kobiety, a rozpoznano jedynie 400. Delegat Miedzynarodowego Czerwonego Krzyza, Szwajcar dr Emil Bosch, który przybyly na miejsce ekshumacji w maju 1946 r., oswiadczyl dziennikarzom, ze „wstrzasajace dowody martyrologii Polski, jakich swiadkiem byl na Palmirach, przekraczaja wszystkie jego dotychczasowe wyobrazenia o zbrodniach niemieckich”.
Zródlo: (
visit link)
[EN]
In 1929, from the village of Palmiry deep into the forest, a road was built leading to hidden military warehouses, consisting of two strands of cobblestones separated by a row of pine trees in the middle, which were to mask the road from an air attack. During this period, a standard-gauge railway siding from Warsaw Gdansk through Mlociny, Lomianki to Palmiry was also brought to the warehouses. In September 1939, fierce fights took place here with the German troops, which did not want to allow the removal of stocks of weapons and ammunition for the defending Polish units in Modlin, Zakroczym and Warsaw from the warehouses. Eventually, Polish soldiers blew up ammunition warehouses in mid-September and this place is now a deep pit, which local people call "After the blast".
Near Palmiry - in a clearing located about 7 kilometers from the Modlin road on the road to the village of Pociecha - the German occupiers massacred political prisoners brought from Warsaw. Between December 1939 and July 1941, at least 20 executions took place in the Palmira clearing, killing over 1,700 people of Polish and Jewish nationality, usually brought from Warsaw prisons and arrests. The largest massacre took place on June 20-21, 1940, when as part of the so-called In the AB campaign, at least 358 Pawiak prisoners were murdered - including many representatives of the Polish political, intellectual and cultural elite. On the days of executions, the Germans used increased precautionary measures (the places of execution were surrounded by reinforced patrols of the army and gendarmerie, not allowing anyone to enter the forest, and forest workers were dismissed from work), later masking mass graves in various ways, e.g. by planting thickets. Despite this, the place of each crime was watched by the local population and marked. It is possible that not all places have been found. After the war, in 24 places indicated by foresters, exhumation works were commenced by the Polish Red Cross teams, and by June 2, 1946, over 1,700 bodies were excavated, 170 of which were women, and only 400 were identified. the site of the exhumation in May 1946, he told journalists that "the shocking evidence of Poland's martyrdom, which he had witnessed at Palmiry, exceeded all his previous ideas about German crimes."
Source: (
visit link)